Brazilië is hype, heel de zomer zag je groene met gele vlaggetje, rokjes, handdoeken en andere gadgets. Het waren niet enkel de brazilian jiu-jitsukas met Havaianas slippers. Ook de doorsnee tweevoeter, die van de hele bjj cult in mixed martial arts geen weet heeft, liep zonder tijdzorgen over de straat.

Al bijna 10 jaren is het sinds Royce Gracie, met zijn rug op de grond, de wereld liet zien dat grondvechten een noodzaak is. Ook ik ben toen gebeten door deze microbe en ging toen op zoek naar een school waar ik deze zachte kunst kon aanleren.

De zoektocht was moeizaam, maar na lang zoeken en enkele maanden trainen was ik klaar voor mijn eerste wedstrijd. In de Benelux was er nog geen sprake van dit alles en we moesten dus naar Frankrijk.

Dadelijk na de weging begon ik me op te warmen met tal van worstel oefeningen. De twee punten van de takedown zou ik zo mee naar huis nemen. Tot, na het fluitsignaal van de scheidsrechter, de andere vechter guard sprong. Ik had 4 minuten nodig om zijn benen open te krijgen. Toen het eindelijk lukte stond mijn tegenstander recht en sprong opnieuw guard. Pfff, einde van de partij en verloren met een advantage.

Mijn besluit stond vast, nooit ging ik zo nog verliezen. Ik vocht elke volgende wedstrijd alsof mijn leven er vanaf hing, maar kwam desondanks zelden voorbij de tweede ronde. Blijkbaar was er nog iets niet helemaal juist.

Strategie was de ontbrekende factor. Weten wat je gaat doen voor je op de mat stapt is extreem belangrijk. Je beslist dan welk spel er gespeeld word en de andere moet maar volgen. Kijk maar eens hoe Marcelo Garcia zijn wedstrijdspel afdwingd.

De podiumplaatsen kwamen binnen. Je begint te begrijpen dat je eerste partij van een wedstrijd-dag een van de belangrijkste is. Ze brengt je in 'the zone' en kan het vergelijken met een eenmaal goed begonnen, half gewonnen.

Seizoenen vliegen voorbij, je hebt tientallen plastieken hangertjes verdiend, mensen verwachten dat je gaat winnen en de stress word steeds groter. Iedere andere vechter probeert je onderuit te halen. Wanneer dit eens gebeurt staan de volgende dag de internet forums er vol van. Je begint vechten minder leuk te vinden en staat stil bij de vraag waarom je met dit alles begon.

Het duurt even, maar uiteindelijk besef je dat vechten iets is dat je doet om jezelf op proef te stellen. Eenmaal dat je dit beseft, kan je pas echt plezier gaan beleven. Dagen die voor vele andere echte nachtmerries zijn, worden voor je een speelterein om je technieken te oefenen. Je schrijft je in voor hogere gewichtklassen, je lacht, je doet pogingen om linkshandig te vechten en je verkoopt show. In dominante posities neem je de tijd zodat de pers fotokes kan nemen en je voelt je king of the hill. Beelden om trots aan de volgende generaties mee te geven.

Dan verlies je... en mensen zijn er blij om. Maar het kan je niet schelen, je weet waarom je verloren hebt, je hebt gelachen, veel geleerd en je vraagt je af waarom andere vechters op de wedstrijd mat stappen...