Vechtsport - BJJ - MMA - Ken's Place - Leuven - Belgie

Wat spookt er zo allemaal door een vechter zijn hoofdje, een week voor een belangrijke partij ? De echte technische voorbereidingen zijn al achter de rug, maar het is gewoon een onderdeel in de wedstrijd cyclus. De bevestiging van de kamp, de training, het op gewicht raken, het wachten voor de wedstrijd, de wedstrijd zelf, het herstellen na de wedstrijd. Ik heb vorige week iedere dag iets opgeschreven. De ene keer al positiever dan de andere keer. Zo kan je zien hoe vooral op gewicht raken soms parten kan spelen. Maar ja zo is dat nu eenmaal met emoties, stressen en adrenaline.

Maandag. Heb besloten om dan toch door te gaan met het gevecht. Mijn gewicht en conditie worden het grootste probleem. Doordat ik niet heb kunnen gaan lopen met mijn ontstoken achillespees, heb ik niet echt veel vetten kunnen verbranden. Heb goed de sterke punten van Duncan zitten bestuderen en weet waar ik me kan aan verwachten.

Dinsdag. Heb barstende hoofdpijn van de inspanningen die ik gisteren tijdens de training leverde. Ik besluit om niet te gaan trainen, maar vroeg mijn bedje in te kruipen. De rust zal me meer goed doen dan nog een beetje te gaan trainen.

Woensdag. Op het werk beginnen ze me te plagen met allerlei koekjes en chocolade op de bureaus te deponeren. Tja, we snoepen daar normaal gezien  heel wat af. Ik counter door peren, appels en noten boven te halen. Hmmm.. blijkbaar vallen de appels in de smaak. 's Avonds ga ik er nog eens hevig tegenaan en test hoe mijn conditie ligt tenopzichte van de ronde tijden. Blijkbaar moet ik 3x5 minuten kampen en ik dacht dat het er maar 2 waren. Na enkele rondes is het zwaar, maar het valt beter mee dan ik gedacht had. Toch hoop ik stiekem dat ik het gevecht in de eerste ronde kan beeindigen want denk niet dat ik drie rondes vol ga houden. Slechte mindset, maar wat doe je er aan ?

Donderdag. Ben zo goed als gestopt met eten want de weging blijkt nog het grootste probleem. De verleiding om naar diuretica te stappen is groot, maar ik heb gezworen dat ik altijd van alle pilletjes zou afblijven. Eet dan maar een appelsientje met de hoop dat dit onrechtstreeks ook wel zal helpen :)

De avond voor de weging...heb al heel wat honger...maar eten zit er niet meer in. Toch niet alles, normaal zit mijn gewicht zo rond de 71kg... maar doordat ik weinig of niet heb kunnen trainen, sta ik nu om zo een goeie 73kg.

De nacht was koud en heeft niet veel hulp geboden. Ik sta nog steeds op 72 kg en binnen 8 uur moet ik gaan wegen. Ik doe alvast het borstgedeelde van mijn zweetpak aan, want ik moet nog gaan werken. Op het werk aangekomen blijkt de temperatuur er maar een goeie 21 graden te zijn. Veel te weinig om echt goed te kunnen zweten. Waar is die 29 graden van twee dagen geleden gebleven.

Stressen, nog maar een uur of vier en mijn gewicht daalt echt niet meer. Misschien had ik toch beter de kamp afgezegd ? Nog even verderwerken. Dan zal ik maar naar huis gaan en proberen om met nog wat te springen er enkele grammetjes af te pitsen.

Thuisgekomen blijkt er nog heel wat werk aan de winkel. Zweetpakje aangetrokken en zo op weg naar de weging. De verwarming in de auto aan en afwachten.

Juist terug van de weging, de avond voor het gevecht en ik heb ingewogen op 69.1. Ook Majanka was in orde met de weging en we besluiten om mijn haren af te scheren. Een viertal millimeter zal wel goed zijn volgens onze haarstyliste/vechter in spé. Alles verloopt vlotjes met mijn trimmerke, tot plots de trimmer naar 1 millimeter verschuift. Ai, das minder. Dan maar 2 zijstreepjes op 1 millimeter. Niet echt waar ik op aan het wachten was, maar de enige oplossing. En jawel, halverwege is de batterij van de trimmer leeg. Blijkt dan ook nog eens dat deze niet wil werken tijdens het opladen. Anyway, na veel gesukkel toch nog de haartjes of wat er van overbleef in orde gekregen.

Nu even alles klaarleggen en mijn muziek cdke nog eens beluisteren... Ja, ik heb er volop zin in. Gaan nog even in Leuven stappen want ik wil niet te vroeg mijn bedje inkruipen. Ik zal waarschijnlijk toch pas tegen 22u vechten.

De dag van het gevecht is aangebroken. Vlug even een post over de weging posten en dan naar de zaal zodat ik even in het stad kan gaan wandelen met de gasten. Blijkt dat de Hulk ziek is en de training vroeger heeft stopgezet. Damn, dan maar terug naar huis en beetje in dit boekje verder typen. Nu nog even enkele prulletjes doen en dan een spagettike gaan eten.

Lees ook het wedstrijdverslag...

Brazilië is hype, heel de zomer zag je groene met gele vlaggetje, rokjes, handdoeken en andere gadgets. Het waren niet enkel de brazilian jiu-jitsukas met Havaianas slippers. Ook de doorsnee tweevoeter, die van de hele bjj cult in mixed martial arts geen weet heeft, liep zonder tijdzorgen over de straat.

Al bijna 10 jaren is het sinds Royce Gracie, met zijn rug op de grond, de wereld liet zien dat grondvechten een noodzaak is. Ook ik ben toen gebeten door deze microbe en ging toen op zoek naar een school waar ik deze zachte kunst kon aanleren.

De zoektocht was moeizaam, maar na lang zoeken en enkele maanden trainen was ik klaar voor mijn eerste wedstrijd. In de Benelux was er nog geen sprake van dit alles en we moesten dus naar Frankrijk.

Dadelijk na de weging begon ik me op te warmen met tal van worstel oefeningen. De twee punten van de takedown zou ik zo mee naar huis nemen. Tot, na het fluitsignaal van de scheidsrechter, de andere vechter guard sprong. Ik had 4 minuten nodig om zijn benen open te krijgen. Toen het eindelijk lukte stond mijn tegenstander recht en sprong opnieuw guard. Pfff, einde van de partij en verloren met een advantage.

Mijn besluit stond vast, nooit ging ik zo nog verliezen. Ik vocht elke volgende wedstrijd alsof mijn leven er vanaf hing, maar kwam desondanks zelden voorbij de tweede ronde. Blijkbaar was er nog iets niet helemaal juist.

Strategie was de ontbrekende factor. Weten wat je gaat doen voor je op de mat stapt is extreem belangrijk. Je beslist dan welk spel er gespeeld word en de andere moet maar volgen. Kijk maar eens hoe Marcelo Garcia zijn wedstrijdspel afdwingd.

De podiumplaatsen kwamen binnen. Je begint te begrijpen dat je eerste partij van een wedstrijd-dag een van de belangrijkste is. Ze brengt je in 'the zone' en kan het vergelijken met een eenmaal goed begonnen, half gewonnen.

Seizoenen vliegen voorbij, je hebt tientallen plastieken hangertjes verdiend, mensen verwachten dat je gaat winnen en de stress word steeds groter. Iedere andere vechter probeert je onderuit te halen. Wanneer dit eens gebeurt staan de volgende dag de internet forums er vol van. Je begint vechten minder leuk te vinden en staat stil bij de vraag waarom je met dit alles begon.

Het duurt even, maar uiteindelijk besef je dat vechten iets is dat je doet om jezelf op proef te stellen. Eenmaal dat je dit beseft, kan je pas echt plezier gaan beleven. Dagen die voor vele andere echte nachtmerries zijn, worden voor je een speelterein om je technieken te oefenen. Je schrijft je in voor hogere gewichtklassen, je lacht, je doet pogingen om linkshandig te vechten en je verkoopt show. In dominante posities neem je de tijd zodat de pers fotokes kan nemen en je voelt je king of the hill. Beelden om trots aan de volgende generaties mee te geven.

Dan verlies je... en mensen zijn er blij om. Maar het kan je niet schelen, je weet waarom je verloren hebt, je hebt gelachen, veel geleerd en je vraagt je af waarom andere vechters op de wedstrijd mat stappen...